Tο παιχνίδι επιτρέπει στο παιδί να ζωντανέψει και να επεξεργαστεί προβλήματα που το βασανίζουν, να αναπαραστήσει οικογενειακές καταστάσεις , να εκφράσει συναισθήματα και παρορμήσεις που του είναι «απαγορευμένα» (π.χ. να πετάξει την κούκλα- πατερά από το παράθυρο του κουκλόσπιτου και να δείξει έτσι τον θυμό του γι'αυτόν).
Εκτός από παιχνίδια-αντικείμενα, ο θεραπευτής μπορεί να χρησιμοποιήσει και άλλους τρόπους για να διεγείρει την φαντασία του παιδιού. Μπορεί π.χ. να συνταιριάξει ιστορίες μαζί με το παιδι. Μπορει να το ρωτήσει ποιο ζώο θα του άρεσε να είναι και γιατί (έτσι παίρνει μια εικόνα για το πώς βλέπει τον εαυτό του). Μπορεί να του ζητήσει να ζωγραφίσει κάποιο πρόσωπο και μετά να το ρωτήσει τι νομίζει ότι νοιώθει ή σκέπτεται αυτό το πρόσωπο.
Όλα τα παραπάνω χρησιμοποιούνται στην αποθεραπεία του παιδιού, όποτε μιλάμε για παιχνιδοθεραπεία.